Τα λαμόγια των Στρουμφ: Η επιστροφή

Η πρώτη ιστορία της τριλογίας «Τα λαμόγια των Στρουμφ» είχε σχετικά ήρεμο τέλος: μετά τις απειλές κατά του Δρακουμέλ-εισαγγελέα ώστε να μην αποκαλύψει το σκάνδαλο σχετικά με τα εισπραχθέντα στρουμφοχαράτσια που έστειλε ο δαιμόνιος Λέλος στη χώρα με τις φοροελαφρύνσεις και απαλλαγές, ο Λέλος όχι μόνο τη γλίτωσε, αλλά και πήγαινε με τις πανάκριβες στρουμφοκουρσάρες του από στρουμφομπουζουκλερί σε στρουμφομπουζουκλερί για να επιδείξει προκλητικά το αληθές του αλώβητου. Η μαμά Τζέλα πλέον κοιμόταν ήσυχη αφού κανένας δεν μπορούσε να πειράξει τον κανακάρη της. Ο προνοητικός Γιακουμής δεν είχε λόγους για να ανησυχεί αφού είχε μάθει από χρόνια πώς να κρύβει τα λαθραία ίχνη του, ενώ τα υπόλοιπα δουλοστρουμφάκια στράφηκαν σε διάφορες κατευθύνσεις για αναζήτηση εργασίας. Τέλος, οι στρουμφοδιευθυντές κατέληξαν να διευθύνουν τμήματα αστείων στρουμφοεταιρειών, έχοντας χάσει όλα τα προνόμια που τους έδινε ο Λέλος (αυτοκίνητα, τηλέφωνα, υποκλίσεις, πληθυντικούς, βλαστήμιες, εξευτελισμούς κτλ.).

Καμιά φορά συμβαίνουν και παράδοξα. Όλοι πίστευαν ότι η ιστορία θα είχε το παραπάνω αίσιο τέλος. Να όμως που τελικά ο… τρελός σεναριογράφος είχε άλλη άποψη. 

Η μεγάλη έκπληξη είναι ότι, για λόγους που δεν αποκαλύπτει ο σεναριογράφος, ο Δρακουμέλ επέδειξε θαρραλέα στάση και χωρίς πλέον να φοβάται, κάλεσε το Λέλο για απολογία! Αυτή κι αν είναι ανατρεπτική απόφαση! Βέβαια στενοχωρήθηκε πολύ που του αφαίρεσε το δικαίωμα για στρουμφογλέντια και στρουμφοδιακοπές, αλλά δεν είχε πολλά περιθώρια –η στρουμφοκατακραυγή ήταν μεγάλη. Έτσι, μέχρι να δικαστεί τον έβαλε στη στρουμφοφυλακή γιατί φοβόταν ότι ο ευαίσθητος και τριανταφυλλένιος Λέλος θα αυτοεξορίζονταν σε άλλο στρουμφοχωριό οπότε θα ήταν δύσκολο να τον δικάσει και να τον καταδικάσει σε περίπτωση που τον έβρισκε ένοχο στρουμφοφοροδιαφυγής και στουμφοκλοπής.

Δυστυχώς ο διεστραμμένος σεναριογράφος δε δίνει πικάντικες λεπτομέρειες για τη ζωή του Λέλου στη στρουμφοφυλακή. Αναρωτιέμαι αν μια Στρουμφίτα που είχε κάποτε πληρώσει αδρά για τις μοντελοϋπηρεσίες της, τον επισκέπτεται ή έστω του στέλνει κανένα πούρο από αυτά που συνήθιζε να καταναλώνει όταν γλεντούσε στα στρουμφομπουζούκια. Δύσκολη η ζωή για τον καημένο Λέλο τώρα. Πώς βρέθηκε από το στρουμφοκολωνάκι στον στρουμφοκορυδαλλό, ούτε που το κατάλαβε.

Ανατριχιαστικές όμως είναι οι λεπτομέρειες σχετικά με τη μαμά Τζέλα. Ο σχιζοφρενής σεναριογράφος αναφέρει πως η μαμά Τζέλα έκαψε τα περισσότερα από τα λιγοστά εγκεφαλικά της κύτταρα, από τις πολλές ώρες που ξόδευε καθημερινά στο τηλέφωνο όταν προσπαθούσε να κινήσει γη και ουρανό ώστε να απαλλαχθεί ο στρουμφομονάκριβός της. Εκτέθηκε όμως τόσο πολύ που ο Δρακουμέλ υποψιάστηκε ότι ίσως να στρουμφοφοροδιαφεύγει ή να στρουμφοδιαπλέκεται και αυτή, οπότε μπήκε με τη σειρά της στο στόχαστρο. Τρώω τα νύχια μου από την αγωνία! Τι στρουμφοθρίλερ!

Κάπως έτσι τελειώνει το δεύτερο, σύντομο μέρος της σατανικής τριλογίας. Περιμένουμε με ανυπομονησία να κυκλοφορήσει το τρίτο και τελευταίο μέρος, «Τα λαμόγια των Στρουμφ: Το άδοξο τέλος». Θα προτείνω στο σεναριογράφο να τιμωρήσει το Λέλο και τη μαμά Τζέλα, να επιστρέψει τα χρήματα που έκλεψαν στο πολύπαθο στρουμφοκράτος, να διατηρήσει τους στρουμφοδιευθυντές στα άθλια πόστα τους με τους εξευτελιστικούς μισθούς τους αφού το βιογραφικό τους έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, να δικαιώσει τα δουλοστρουμφάκια με καλύτερες δουλειές και αποδοχές, όπως δηλαδή αξίζουν, και τέλος να προστατεύσει το Δρακουμέλ από διάφορες παρεμβάσεις και εκβιασμούς και να λάμψει η δικαιοσύνη.

Η συνέχεια επί της οθόνης!

Σημείωση: θα ήθελα να ενημερώσω τα ευγενικά και καλοπροαίρετα στρουμφάκια-αναγνώστες των Δυνατών Φωνών ότι δε χρειάζεται να κάνουν copy-paste τα κείμενα των περιγραφών της τριλογίας για να τα κρατήσουν στο αρχείο τους, γιατί αυτά δε θα κατέβουν ποτέ από το blog ό,τι κι αν γίνει, παρά τα απειλητικά μηνύματα που λαμβάνει ο γράφων.

The Greek beast is waking

“Is it true that the beast is waking/ stirring in his restless sleep tonight/ in the pale moonlight?”; this is part of the lyrics of the “cold-war-affected” song “Soldiers” which was included in the ABBA album “The visitors” released almost 30 years ago. These lyrics have proved to be so prophetic for the current situation in my home country, Greece! I would like to write about some terrible things that torment my country.

Greece is now experiencing one of the hardest times in its long history. It is not only the economic crisis that complicates things but also the crisis in the social and ethical values. It is widely known that Greece gave birth to democracy, the first political system to give absolute freedom of decision to people. Unfortunately, in the same place, a far right-wing neo-Nazi movement has risen since last year and, as a result, the “Golden Dawn” fascist party won 18 seats in the Greek parliament after receiving 7% of the popular vote in the recent elections. The party’s campaign includes violence and threats against minority groups such as immigrants, gays, lesbians, the disabled, gypsies etc. The president of the party, Mr. Michaloliakos has said about the parliament: “We feel uncomfortable in there. We feel disgust.”

Last Saturday the popular 30-year-old Greek singer Natassa Bofiliou, considered to be the most talented singer of her age, gave a concert in Avlona, Greece. Before the beginning of the concert, the local members of Golden Dawn threw papers in the streets reading “Bofiliou, you should be ashamed of yourself! You are unwanted! We are on the way…” and the local community was shocked and scared. They feared the worst use of violence on the part of the Golden Dawn’s members during the concert. This wrath was caused because a few months ago the singer had posted in her twitter account: “Beasts, louts, you were given attention. Die you fascists, members and voters, out of respect to human dignity” referring to the party, and later she added “I am not going to apologize for my position. […] Moreover I am not giving in bullying. […] I did not obviously mean the physical death but the political and ideological death of fascism.”

The explanation was not enough for the members of the party so under these circumstances the authorities took precaution and the police were present during the concert, ready to take action if needed. Fortunately, nothing bad happened and the concert ended smoothly. But the question is, within or outside a crisis, must Art be protected by the police? I am afraid that protection comes first and control follows… Greece experienced a hard dictatorship during the years 1967-1973 and most of the Greeks that lived at that time still recall the censorship on Art: music, cinema, literature etc. So I am wondering, what is going to happen to the country now that the future of Art is at stake?

One of the most distinguished modern Greek composers, Manos Hatzidakis, a longsighted and open-minded person, said 4 years after the end of the dictatorship: “Whoever is not afraid of the beast’s face, it means they look like it. And the possible extension of this principle is for us, to get used to horror, to be frightened by beauty.” Agreeing with the wise words above, I really hope that the Greek people will get over the crisis recalling that they were the ones that imprinted and glorified beauty, inside and outside the human body, soul and mind. This is actually the art of making Art. History has proved that fine ideas are born in a free environment and that radical changes take place where fine ideas are listened to…

**The article was first published here:

http://www.thelocal.se/discuss/index.php?showtopic=52852&hl=

Don't forget where we come from!

Many say that Europe is currently facing one of the most difficult situations in its history. After the great danger of the European unity and concord, the only solution is to take care of its real roots.

My name is Thanos and I moved from Kalamata, Greece to Sweden six months ago. The reason why I decided to leave my sunny country was the fact that I was unable to see any good future for making my life’s dreams come true there. Actually, I chose this northern country because of my huge love to Mamma Mia! movie and to ABBA. I know it sounds funny, but it is true. 

Because of the fact that my home country, Greece, has been accused of being responsible for the crisis in the Eurozone and Europe in general, I would like to remind the Swedish people how many and how much important Swedish words derive from the place where the western culture was born: Europa, historia, politik, demokrati, ekonomi.

First of all, according to the ancient Greek mythology, Europe (Greek Ευρώπη) was a beautiful girl that was kidnapped by god Zeus who was for that reason transformed into a white bull. After he had carried the young lady on his back all over the European continent, he finally chose her husband and their marriage took place in the island of Crete. After the said tour had taken place, the continent was named after the girl. Europe probably means “the woman that has a wide view”. Regarding historia (Greek ιστορία - English history), the word which was first used thousands of years ago, means “having awareness”. The word πολιτική that was transformed into politik (English politics) is related to a city and its citizens. Demokrati (Greek δημοκρατία - English democracy) -a word that was born in the 5^th century B.C.- means the rule or the power of the many (the citizens). Finally, ekonomi (Greek οικονομία – English economy) was the ability to administer and manage the incomes and expenditures of a house. 

Furthermore, the word used to name the currency of the Eurozone, the euro, is a part of the word Ευρώπη. Also, the Greek alphabet, used continuously from the 8^th century B.C. until today, is the mother of the Latin alphabet.

In reality, the beginning of the western culture, as we know it today, took place in the 5^th century B.C. in the capital of Greece, Athens. This was the time when the international symbols of the Acropolis and the Parthenon were built. Under the shadow of this place, Pericles gave lectures about and became the protector of democracy, philosophy, science, theatre and fine arts. All these combined together made a perfect aggregation of human expression leading to the modern European culture.

Some other words whose root is Greek are: skola, akademi, bibliotek, musik, melodi, teater, gymnastik, program, system, teknologi, strategi, monarki. We all use them every day! So, imagine what would happen if the Europeans decided that Greece should be thrown out of the European Union and then isolated on the edge of the continent, left just for playing the role of a bridge to Asia and Africa… Then Europe would simply lose its invaluable connection to its one and only mother land.

In conclusion, Greece (or “Hellas”) is not only a warm place with friendly people for having a nice vacation in the summer, well known for things such as tzatziki, souvlaki and Zorba dance. It is basically the cradle of culture and civilization.

*The first picture was taken in a Swedish school in Linköping.

Τα λαμόγια των Στρουμφ

Ζούσαν κάποτε σε ένα Στρουμφοχωριό κάτι φτωχά Στρουμφάκια. Εκεί γεννήθηκε ο Γιακουμής, που έμελλε να γίνει το πιο λαμόγιο Στρουμφάκι όλων των εποχών.

Ο Γιακουμής πέρασε από σαράντα κύματα. Έκανε πολλές δουλειές για να επιβιώσει. Αν και ήταν προκομμένος, έζησε μεγάλες φτώχιες. Επειδή όμως στο στρουμφ γονιδίωμά του είχε την εξυπνάδα αλλά και την πονηριά, ήρθαν έτσι τα πράγματα που έγινε μεγάλος και τρανός. Όχι με το στρουμφοσταυρό στο χέρι όμως. Λαθρεμπορία, φοροδιαφυγή, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, λαμογιές γενικώς του έφεραν μεγάλη περιουσία. Σταδιακά απέκτησε σχέσεις με τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο, επίσης ασχολήθηκε με τον αθλητισμό ως παράγοντας και αποθεώθηκε σαν εθνικός στρουμφοήρωας. Χτίζοντας μια μεγάλη οικονομική αυτοκρατορία, οι εταιρείες του απέκτησαν γραφεία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κυκλοφορούσε πάντα με προσωπική ασφάλεια –κάτι μπρατσωμένους που μόνο που τους έβλεπες, φοβόσουν.  Ήταν ο Γιάγκος Δράκος των Στρουμφ!

Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε ο Γιακουμής να γνωριστεί με ένα άλλο Στρουμφάκι που γεννήθηκε αρκετά χρόνια μετά τον ίδιο σε ένα εντελώς διαφορετικό στρουμφοχωριό. Ο Λέλος ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας και το περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε ήταν το αντίστοιχο Κολωνάκι των Στρουμφ. Η μαμά Τζέλα τον έστειλε να σπουδάσει στα καλύτερα στρουμφοπανεπιστήμια του εξωτερικού και προετοίμαζε το έδαφος για την επιστροφή του γιου της. Ήταν ιδιοκτήτρια ενός ταξιδιωτικού γραφείου που αναλάμβανε με απευθείας ανάθεση τα ταξίδια των βουλευτών της στρουμφοβουλής και ήταν τέτοια η επιρροή της στο πολιτικό σύστημα, που κατάφερε να εξασφαλίσει για το γιο της άδεια πώλησης φυσικών στρουμφοπόρων από το περιβάλλον της στρουμφοχώρας, εκμεταλλευόμενη την απελευθέρωση της σχετικής αγοράς και την παύση του στρουμφοκρατικού μονοπωλίου!

Ο Λέλος, μικρότερος σε ηλικία από το γιο του Γιακουμή, γυρίζοντας στη στρουμφοπατρίδα θέλησε να διαπρέψει. Η μοίρα τον έφερε σε επαφή με το Γιακουμή –ταίριαξαν σχεδόν αμέσως- και αποφάσισαν να συνεργαστούν. Έτσι, η εταιρεία εκμετάλλευσης των φυσικών στρουμφοπόρων που ίδρυσε ο Λέλος έχοντας την άδεια στα χέρια του, πουλήθηκε κατά 50% στην εταιρεία του Γιακουμή. Οι δυο τους πίστεψαν ότι με τις λαμογιές και τις απατεωνιές τους θα κοροϊδέψουν το στρουμφοκράτος και τα κατάφεραν εξαιρετικά. Δωροδοκώντας τους κρατικούς υπαλλήλους που ήταν υπεύθυνοι για τη γενική εκμετάλλευση των φυσικών πηγών, κέρδισαν πολλά χρήματα. Με παρανομίες. Κάποια στιγμή ψηφίστηκε ένας στρουμφονόμος σύμφωνα με τον οποίο η εταιρεία αυτή θα εισέπραττε έκτακτους φόρους που θα πλήρωναν τα Στρουμφάκια για τα στρουμφόσπιτά τους –αφού στο μεταξύ η στρουμφοχώρα έπεσε σε οικονομική κρίση και δημιουργήθηκαν νέοι φόροι περιουσίας όπως το στρουμφοχαράτσι- και θα τους απέδιδε στο στρουμφοκράτος χωρίς να έχει οποιοδήποτε κέρδος. Μα ήταν δυνατόν να μείνουν αμέτοχοι; Ο Λέλος και ο Γιακουμής εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία! Εισέπραξαν τους έκτακτους αυτούς φόρους από χιλιάδες Στρουμφάκια και αντί να τους πληρώσουν στο στρουμφοκράτος, κατέθεσαν τα χρήματα σε λογαριασμούς τραπεζών άλλης στρουμφοχώρας που αποτελούσε φορολογικό παράδεισο και καμία άλλη στρουμφοχώρα δεν είχε τη δυνατότητα να ελέγξει!

Με αυτόν τον τρόπο τα δύο πανούργα Στρουμφάκια αύξησαν κατά πολύ την περιουσία τους. Ας γίνει και μια αναφορά στα καημένα Στρουμφάκια που εργάζονταν στην εταιρεία του Λέλου και του Γιακουμή... Τα δόλια τα ανάγκαζαν να δουλεύουν για πολλές ώρες καθημερινά, τους έδιναν πολύ λίγα στρουμφοχρήματα και δεν έδιναν έγκριση για άδεια διάρκειας μεγαλύτερης από μία εβδομάδα... Για να πάνε στη στρουμφοτράπεζα και να πληρώσουν το νοίκι τους, έπρεπε να αιτηθούν μισάωρη άδεια υπογεγραμμένη από το διευθυντή του στρουμφοπροσωπικού, ο οποίος εντελώς τυχαία στο παρελθόν είχε λαμπρή καριέρα στο στρουμφοστρατό. Εκείνα δυστυχώς δεν μπορούσαν να γκρινιάξουν, να παραπονεθούν ή να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας αφού η κρίση και η ανεργία της στρουμφοχώρας δεν έδιναν άλλες επιλογές. Έτσι, επέστρεφαν κατάκοπα στο σπίτι τους μετά τις 8 το βράδυ...

Κάποια στιγμή όμως που ο κακός Δρακουμέλ-εισαγγελέας πήρε είδηση το φαγοπότι του Λέλου και του Γιακουμή, διέταξε έρευνα. Σχεδόν αμέσως προέκυψε δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών της εταιρείας μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Έτσι, τα καημένα τα Στρουμφάκια έμεναν απλήρωτα για μήνες και τελικά απολύθηκαν αφού το στρουμφοκράτος ακύρωσε την άδεια της εταιρείας η οποία δεν είχε πια αντικείμενο... Κάποια από αυτά επέστρεψαν πίσω στα στρουμφοχωριά τους, ενώ τα υπόλοιπα απορροφήθηκαν σε εταιρείες του Γιακουμή ο οποίος είχε σβήσει τόσο καλά τα ίχνη του και την έβγαλε καθαρή. Όχι όμως και ο Λέλος. Ο εισαγγελέας διέταξε την απαγόρευση εξόδου από τη στρουμφοχώρα και το νεόπλουτο Στρουμφάκι πολύ στενοχωρήθηκε. Πώς θα ζούσε χωρίς να πηγαίνει στην Καλιφόρνια για μαύρισμα ή στη Νίκαια της Γαλλίας για στρουμφοκαφέ; Επειδή λοιπόν το τίμημα ήταν βαρύ, έβαλε τη μαμά Τζέλα να κάνει κάποια τηλεφωνήματα και λίγες μέρες μετά η απογόρευση ακυρώθηκε. Οι κακές γλώσσες λένε ότι κάποιοι απείλησαν το Δρακουμέλ ότι αν αυτός συνέχιζε τις έρευνες, θα έκοβαν την ουρά της Ψιψινέλ...

Έκτοτε η ζωή στη στρουμφοχώρα κυλά κανονικά. Ο Γιακουμής παραμένει στο στρουμφοχωριό του αλώβητος -με ένα πλήθος από οπλισμένα και μπρατσωμένα στρουμφοσεκιούριτι να τον συνοδεύει σε κάθε κίνησή του-, ο Λέλος κυκλοφορεί κουστουμαρισμένος στο στρουμφοκολωνάκι και ανταλλάζει φιλιά και χειραψίες με άλλα λαμογιοστρουμφάκια ενώ παράλληλα οι στρουμφοεφημερίδες γράφουν για αυτόν ότι βγαίνει με διάφορες αιθέριες στρουμφίτες και παράλληλα η μαμά Τζέλα βγαίνει με τις στρουμφοφίλες της για καφέ και κάθε φορά που η στρουμφοτροχαία παίρνει τις πινακίδες από το στρουμφοαυτοκίνητό της επειδή το έχει παρκάρει παράνομα, με ψυχραιμία σχολιάζει «δε με νοιάζει, θα πάρω άλλο».

Κανένας δεν ξέρει τι απέγιναν τα Στρουμφάκια που είχε προσλάβει ο Λέλος για διευθυντές στην εταιρεία του! Με τόσο γλύψιμο και με τόσους τεμενάδες αμφισβητείται ο επαγγελματισμός τους και όλοι πιστεύουν πως αφού ο Λέλος τους «άδειασε» κυριολεκτικά σε μία νύχτα, δεν μπόρεσαν να βρουν άλλη δουλειά και τους συντηρούσαν οι στρουμφογυναίκες τους. Κάποιοι πιστεύουν πως έπιασαν οι κατάρες από τα μίζερα Στρουμφάκια που δούλευαν σύμφωνα με τις εντολές τους, με μαστίγιο και βασανιστήρια, οπότε σβήστηκαν από τον επαγγελματικό στρουμφοχάρτη...

Η όμορφη στρουμφοχώρα συνέχισε να βιώνει την κρίση παρηγορώντας το φοβισμένο Δρακουμέλ και βλέποντας τα προκομμένα Στρουμφάκια της να φεύγουν για το εξωτερικό...

Κάθε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις είναι συμπτωματική, όσο κι αν ο γράφων προσπάθησε να προσεγγίσει την πραγματικότητα... Αυτή εξάλλου είναι πολύ πιο νοσηρή και διεφθαρμένη!

Ολυμπιακός ο Πορθητής

Εν μέσω μιας νέας προεκλογικής περιόδου, ήρθε από το πουθενά η ευρωπαϊκή νίκη του Ολυμπιακού για να μας αποδείξει ότι... μπορούμε. Ότι το ‘χουμε ρε παιδί μου. 

Μας αξίζει να είμαστε στην κορυφή, πώς το λένε. Είμαστε μάγκες. Έστω και με τη νίκη μια ομάδας που -λυπάμαι που σας γκρεμίζω το όνειρο- ως επιχείρηση ούτε εθνικό χαρακτήρα έχει ούτε επίσημος εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους είναι. Κι όμως, παρουσιάζουμε και βιώνουμε τη νίκη του ως εθνική επιτυχία, ως άλωση της Πόλης, ως θρίαμβο κατά του ευρωπαϊκού εχθρού. Του εχθρού στον οποίο κάποτε εμείς δώσαμε τα φώτα και τώρα εκείνος οφείλει με τη σειρά του να μας γυρίσει την υποχρέωση. Λες και του δανείσαμε ζάχαρη και τώρα που δεν έχουμε ούτε χαμομήλι να βράσουμε, περιμένουμε να μας αγοράσει ολόκληρο σετ με καφέ, ζάχαρη, δίσκο και τα κουλουράκια δώρο. 

Συγγνώμη, ξέχασα ότι όταν ο εχθρός έτρωγε βελανίδια, εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη. Ύστερα βέβαια, αφού μπήκε στις σπηλιές και ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι του, μας ζήτησε να του στείλουμε οικοδομικά υλικά, θα έπαιρνε κι αυτός ένα δάνειο και θα έβαζε έτσι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Εμείς -κύριοι παιδί μου- του στείλαμε τα πλέον ακριβότερα με την καλύτερη εταιρεία, «Εκτελούνται μεταφοραί – Ο Λόρδος». Αμμοχάλικο είχαν δικό τους.

Τι έλεγα; Α ναι. Ξεγελαστήκαν λοιπόν οι μάζες και πίστεψαν για λίγο ότι βίωσαν μια εθνική νίκη. Όπως τότε με τη Γιουροβίζιον, που το σουηδοκοριτσάκι μας, η Χελένα, μας έφερε το τρόπαιο από το Κίεβο της Ουκρανίας με κόκκινο χαλί στρωμένο και σιδερωμένο από τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο (πού χάθηκε αυτό το παλικάρι;). Τον αμέσως προηγούμενο χρόνο ήμασταν θυμωμένοι με τον ευρωπαϊκό εχθρό γιατί δεν έβγαλε πρώτο τον Sakis στην Κωνσταντινούπολη και δεν έγινε η άλωση. Δεν πειράζει βρε παιδιά, καλή καρδιά! Ήρθε οκτώ χρόνια μετά. Όταν περιμένεις από το 1453, δεν είναι πρόβλημα να κάνεις υπομονή άλλα οκτώ χρονάκια. Την αναστύλωση της Αγια-Σοφιάς την έχουν δημοπρατήσει ήδη ή προλαβαίνω να δηλώσω συμμετοχή στο διαγωνισμό ανάθεσης Υπουργέ μου; Αξιοκρατικά πράγματα. Δε χρειάζομαι βίζα για να πάω στο Ιστανμπούλ, στην Πόλη με συγχωρείτε, έτσι δεν είναι; Κοίτα να δεις που μας κακόμαθε αυτός ο κύριος πρέσβης με τα σοκολατάκια του.

Τώρα που το σκέφτομαι, πόσο καιρό άραγε έχω να ακούσω για παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου (καλά κατάλαβες, του χώρου ο οποίος ανήκει στον Ολυμπιακό και τη Χελένα αλλά όχι στον Sakis γιατί δεν έφερε το τιμημένο) από τουρκικά αεροσκάφη (νεότερος εχθρός αυτός, πιο επικίνδυνος, έχει και F-16, όχι μόνο πηλοφόρι και μυστρί) στο Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι; Στο τελευταίο μάλιστα έκανα κι εγώ φαντάρος –δεν έχουν μόνο τα μαυρομπλουζάτα παλικάρια το προνόμιο της θητείας, λυπάμαι- κι έχω πολλές ιστορίες να σας αφηγηθώ. Εφόσον δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό λοιπόν, υποθέτω ότι ξαφνικά οι Τούρκοι μας αγάπησαν και για αυτό μας στέλνουν συνεχώς σκουρόδερμους δούρειους ίππους (σαν να αντιστράφηκε λίγο το στόρυ, εγώ θυμάμαι την Τροία να είναι απέναντι και κάτι πονηρούς τύπους να μηχανεύονται πώς θα πάρουν πίσω την κλεμμένη τους τιμή) με φουσκωτά κι εμείς, επειδή είναι πολύτιμα τα δώρα, τα μαντρώνουμε μαζικά για να μη μας φύγουν. Στάσου, μύγδαλα.

Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό η λέξη αποπροσανατολισμός. 'Ατιμε Σλήμαν, κάτι δεν έκανες καλά στις ανασκαφές και χάθηκα. Τι περίμενε κανείς, Γερμανός δεν ήσουν; Εξάλλου τους Γερμανούς μόνο τους μισούμε σε αυτή τη χώρα, αυτοί οι βάνδαλοι φταίνε για όσα περνάμε. Λογικό λοιπόν να εξοργιζόμαστε αφού τα εξώφυλλα των γερμανικών περιοδικών δείχνουν την Αφροδίτη της Μήλου σε μια κάπως, χμ, προκλητική έκφραση και το ευρωνόμισμα να σπάει πάνω στις κολόνες του Παρθενώνα. Αυτές τις κολόνες όμως τις φιλήσαμε σταυρωτά και τις στείλαμε ντελίβερι στα εξωτερικά, σωστά; Μια ομορφονιά με πολύ δυνατό κεφάλι για να μπορεί να στηρίζει ολόκληρη στέγη πήγαμε να ψάξουμε στη Νικολούλη, πώς θα μπορούσε όμως να τη βρει χωρίς να έχει δική της τηλεοπτική στέγη η γυναίκα. Τι να σου κάνει κι η Μελίνα από εκεί που είναι. Και να οι τέσσερις αδερφάδες της να κλαίνε απαρηγόρητες, και να οι εκκλήσεις να γυρίσει πίσω το κορίτσι μας. Υποψιάζομαι πως η εξαφάνισή της ήταν σκηνοθετημένη και το ‘σκασε με κάποιον στο εξωτερικό. Αν η Νικολούλη είναι η Μις Μαρπλ τότε εγώ είμαι ο Ηρακλής Πουαρώ. Χωρίς ‘μ’ ανάμεσα στις δύο πρώτες συλλαβές, ευχαριστώ.

Εξαίρεση των Γερμανών αποτελεί ο Ρεχάγκελ που θεό τον ανεβάζαμε, ήρωα τον κατεβάζαμε. Δεν τον μισήσαμε γιατί εκτός των άλλων οι τότε λεβέντες μας πήραν μεγάλο πριμ (άραγε φορολογούνται οι εθνικοί ήρωες;). Βλέπεις δεν είχαμε κρίση τόσο παλιά. Είδες, βρέθηκε κι ένας καλός Γερμανός στα εκατομμύρια των κατοίκων της σατανικής Γερμανίας. 

Επιστροφή στη μεγάλη μας νίκη και το σπουδαίο της πρωταγωνιστή. Ολυμπιακός ο Πορθητής. Ωραίο δεν ακούγεται; Να γραφτεί στα πρακτικά παρακαλώ. Θα πάρω και τα πνευματικά δικαιώματα μπας και βγάλω κανά χαρτζιλίκι. Ένα έχω να ρωτήσω μόνο. Ύστερα από το ως άνω παραλήρημα αναρωτιέμαι με ποια σημαία να βγω να γιορτάσω για την κατάστασή μας, τη γαλανόλευκη, την ερυθρόλευκη ή να φτιάξω ένα πανί με μια Καρυάτιδα να κάθεται στα πόδια του Ομήρου και να μουτζώνει τας Ευρώπας συμποσιακά;

«Το θέμα της Τέχνης δυσκόλεψε τους φετινούς υποψηφίους στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας»

Ποιας νεοελληνικής γλώσσας αδέρφια μου; Αυτής που γράφεται και καταγράφεται με greeklish ή της άλλης που τις λέξεις της μιλούν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χωρίς να το ξέρουν;

Στις φετινές εξετάσεις για το μάθημα της Γλώσσας, το θέμα που «έπεσε» ήταν η Τέχνη. Δόθηκε στους μαθητές μια προσέγγιση της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και τους ζητήθηκε να εκφράσουν την άποψή τους για αυτήν (όχι για την Αρβελέρ μωρέ!) -πώς φαίνονται τα αποτελέσματά της στη ζωή μας.

Ποια αποτελέσματα κύριε Υπουργέ μου. Για ποια Τέχνη μιλάτε; Ξέρουν τα 17χρονα από δαύτην; Φυσικά και όχι. Πότε την είδαν, πότε τους τη δείξατε; Στις εκδρομές στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους που το χασμουρητό πάει σύννεφο; Που τα πιτσιρίκια έχουν στο μυαλό τους πότε θα τελειώσει η ξενάγηση για να βγουν, να ανοίξουν τα κινητά τους, να μπουν στο facebook και να δουν ποιος τους έχει κάνει like; Και ύστερα να φασωθούν μεταξύ τους στο εκδρομικό λεωφορείο; Ή μήπως την είδαν στην πενταήμερη (συγγνώμη, πενθήμερη) στη Ρόδο και την Κέρκυρα, που το highlight της ήταν η βραδινή έξοδος στο club; Μα είμαστε σοβαροί;

Πόσοι μαθητές γνωρίζουν κατα πού πέφτει η Ακρόπολη, αναρωτηθήκατε ποτέ; Γνωρίζετε ότι οι περισσότεροι από αυτούς αποκαλούν τις αρχαιότητες "κοτρόνες";

Ποιος φιλόλογος ή ποιος καθηγητής Καλλιτεχνικών έφερε πραγματικά τους μαθητές του σε επαφή με έργα τέχνης; Όχι μόνο με αρχαιοελληνικά φυσικά –γιατί, κακά τα ψέματα, πρώτοι εμείς την κάναμε ύψιστη μορφή έκφρασης την Τέχνη- αλλά και με νεότερα και σύγχρονα. Ποιος μίλησε στους μαθητές για τον Άντι Γουόρχολ; Ποιος τους παρουσίασε τον Τσαρούχη; Ποιος τους ανέφερε τη συλλογή του Αλέξανδρου Ιόλα;

Αυτούς τους κακόμοιρους δημοσιοϋπαλληλάκους τους αφήνω στη μιζέρια της καταπιεσμένης τους ποίησης, να διδάσκουν Καβάφη και Ελύτη by the book. Μόνο ό,τι λένε τα εξωσχολικά. Μπλα μπλα μπλα και Άγιος ο Θεός. Μόνο την Ιθάκη διδάξτε, κι αυτήν όπως λένε οι οδηγίες.

Για ποια Τέχνη λοιπόν μιλάτε κύριε Υπουργέ μου; Την παλεύετε εκεί στο Υπουργείο; Εκτός θέματος πέσατε. Του χρόνου βάλτε θέμα για την εξέλιξη της ζωής στα νησιά Γκαλάμπαγκος. Περισσότερες πιθανότητες θα έχετε να αγγίξετε την πραγματικότητα.

Σημείωση: η φωτογραφία της ανάρτησης ελήφθη μόλις χθες σε σουηδικό πρακτορείου τύπου. Η λεζάντα γράφει: λύση προβλήματος.

Τι να γίνω όταν μεγαλώσω, μπαμπά;

Πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι αριθμοί των εισακτέων στις τριτοβάθμιες σχολές για το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013. Παράλληλα, δημοσιεύθηκε έρευνα του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης σχετικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συστημάτων 48 χωρών. Θα δούμε παρακάτω πώς αυτά τα δύο συσχετίζονται.

Από τους αριθμούς που θα παρουσιάσουμε, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς πως το Υπουργείο Παιδείας απλά «δεν την παλεύει». Εν μέσω κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας, οι ιθύνοντες του υπουργείου ζουν στην κοσμάρα τους και δεν καταλαβαίνουν πόσο αβέβαιο είναι το μέλλον μας. Όλα τα ‘χαμε στην παρούσα φάση, τα εργοστάσια μαζικής παραγωγής ανέργων μας έλειπαν.

Μην παρεξηγηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν απαξιώνω τα ελληνικά πανεπιστήμια, εξάλλου κι εγώ απόφοιτος ελληνικού πανεπιστημίου είμαι. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί σε ορισμένες σχολές των οποίων οι απόφοιτοι παραδοσιακά προορίζονται να είναι άνεργοι αφού η χώρα δεν τους χρειάζεται ή δεν μπορεί να τους απορροφήσει, να εισάγεται ο ίδιος ή και μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών κάθε χρόνο. Γιατί; Για να συσσωρεύονται όλο και περισσότεροι  στις ουρές αναμονής;

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να καταργηθούν ή να περιοριστούν η γνώση, η έρευνα η επιστήμη. Χαθήκαμε τότε! Σε ορισμένους τομείς όμως όπου εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει αντικείμενο απασχόλησης, δεν υπάρχει και λόγος να μπαίνουν άνθρωποι στη διαδικασία της κατάρτισης και μετά να ψάχνουν το δρόμο για τον ΟΑΕΔ.

Εκτός βέβαια αν αποσυνδέσουμε την εκπαίδευση από την επαγγελματική κατάρτιση και παραδεχτούμε πως θέλουμε οι Σχολές μας απλώς να βγάζουν επιστήμονες, φωστήρες, οι οποίοι δε θα έχουν καμία σχέση με την οικονομία και με την κοινωνία. Να φτιάξουμε έτσι ένα κράτος ακαδημαϊκό και ξαφνικά να ξεμισήσουμε τους αλλοδαπούς, να τους καλέσουμε όλους πίσω –με τα έξοδα πληρωμένα, εννοείται, και με μια τεράστια συγγνώμη για κόκκινο χαλί- ώστε να μας κάνουν αυτοί τις δουλειές, κι εμείς να αρκούμαστε σε φιλολογικές συζητήσεις και σε θεωρίες για το πώς και γιατί γεννήθηκε ο μάταιος τούτος κόσμος.

Ήρθε η ώρα των αριθμών για το 2012:

• Τμήματα Νομικής Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Κομοτηνής: 1230 -ως γνωστόν, πάσχουμε από δικηγόρους, συμβολαιογράφους και λοιπούς νομικούς συμβούλους. Η εικόνα που έχω στο μυαλό μου ότι σε όποια γειτονιά και να βρεθείς σε οποιαδήποτε πόλη, θα δεις στα μπαλκόνια τουλάχιστον 2-3 ταμπέλες δικηγορικών γραφείων, μάλλον χρειάζεται update.  

• Τμήματα Φιλολογίας, Φιλοσοφικής, Παιδαγωγικής, Ιστορίας: 2280 -επίσης ως γνωστόν, θέλεις ρε παιδί μου να κάνεις ένα ιδιαίτερο στα Λατινικά και δε βρίσκεις άνθρωπο. Και φυσικά, αφού τον βρεις, δηλώνεις το ιδιαίτερο στην εφορία, και εσύ και ο καθηγητής.

• Τμήματα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών: 900 -το θέμα των Μηχανικών ας μην το πιάσουμε καλύτερα, έχω μια καλή ιστορία μετανάστευσης να σας πω!

• Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης: 2200 -είμαστε διδάκτορες στην Οικονομία οι Έλληνες. Αφού έχουμε μία από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου, είπαμε να εκπαιδεύσουμε 2.200 ελληνόπουλα να βγουν έξω να την εφαρμόσουν σε τέσσερα χρόνια που θα έχουμε γυρίσει στα τάλαρα.

• Τμήμα Ιατρικής: 770 -κι εδώ έχω πολλές ενδιαφέρουσες μεταναστευτικές ιστορίες να σας αφηγηθώ.

Τα πανεπιστήμιά μας λοιπόν (για τα ΤΕΙ ίσως μιλήσω άλλη φορά, τώρα δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο –εξάλλου το ίδιο ακριβώς πρόβλημα υπάρχει) τα καταντήσαμε εργοστάσια παραγωγής ανέργων. Γιατί πέσαμε στη μικροαστική παγίδα των 80s και των 90s ότι το παιδί πρέπει να πάει στο πανεπιστήμιο για να βρει μια καλή δουλειά. Όχι ότι μετά την ανακοίνωση των βάσεων περιμέναμε πάνω από το τηλέφωνο για να μας πάρουν όλες οι θειάδες και οι ξαφέρφες να ρωτήσουν πώς τα πήγε το παιδί και να τους πούμε φουσκωμένοι σαν παγόνια ότι πέρασε στο Τμήμα Διαχείρισης Μπιτς Μπαρ στο Άργος Ορεστικόν αλλά εμείς θα βάλουμε μέσο για να το φέρουμε στην Αθήνα γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το καμάρι μας, όχι.

Το δεύτερο σκέλος της δημοσίευσης αυτής αποτελεί η έρευνα για τη σειρά κατάταξης εκπαιδευτικών συστημάτων 48 χωρών με κριτήρια τη χρηματοδότηση, τις δημοσιεύσεις, την αλληλεπίδραση με ξένα πανεπιστήμια και τέλος τη σύνδεση των αποφοίτων με την αγορά εργασίας. Πρώτη (τυχαίο;) βγήκε η Αμερική. Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Σουηδία και την πεντάδα συμπληρώνουν ο Καναδάς, η Φινλανδία και η Δανία. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 29^η θέση, μετά τη Σλοβενία και πριν από την Ιταλία.

Να σας πω και τη γνώμη μου; Η Ελλάδα θα έπρεπε, γιατί το αξίζει και έχει τεράστια πείρα, να βρίσκεται στην πεντάδα. Πολλοί από τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου έχουν βγει από ελληνικά πανεπιστήμια. Σχετικά με τους Έλληνες φοιτητές, πέρα από την εικόνα που έχουμε για αυτούς με φραπεδιά στο χέρι και τσιγάρο να αράζουν στους διαδρόμους και στα κομματικά στέκια, και παρόλο που σε όποιο θρανίο πανεπιστημίου και να καθίσεις θα βρεις γραμμένο «σκονάκι», έχουν μάθει να δουλεύουν! Να θέτουν στόχους και να τους πετυχαίνουν, για αυτό και προκύπτουν τόσο εργατικοί και επαγγελματίες όσο λίγοι στον κόσμο.

Σε έκανα unfriend, για να μάθεις!

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε στην Ελλάδα ένα μοναδικό φαινόμενο. Πολλοί από εμάς αποκτήσαμε ένα βήμα στο οποίο μπορούμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας ελεύθερα. Το βήμα αυτό δεν είναι άλλο από το Facebook. Μη έχοντας τη δυνατότητα να δημοσιεύσουμε σε εφημερίδα ή περιοδικό, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να βιώνουμε στην πράξη την ελευθερία της έκφρασης.

Ανάμεσα σε αφιερώσεις («Στο μωράκι μου»), προβληματισμούς («Να πάω διακοπές στη Μύκονο ή στην Πάρο;»), σχόλια («Κούκλος είσαι στη φωτό, φτου σου»), ευφυολογήματα (τι να πρωτογράψω, θα εκθέσω κόσμο...) και περιττές πληροφορίες («Μόλις ήρθα γυμναστήριο»), στο Facebook μας δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξουμε και πολιτικό λόγο. Τις απόψεις μας για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τα προεκλογικά και μετεκλογικά μαγειρέματα, και όλα αυτά σε «ζωντανή μετάδοση», άμα τη εξελίξει των γεγονότων. Ένας κόσμος καλωδιωμένος μέχρι εκεί που δεν πάει. Λάπτοπ, smart phone, τηλεόραση, ραδιόφωνο και σταθερό τηλέφωνο συνδεδεμένα και έτοιμα στη γραμμή εκκίνησης για να δούμε ποιος θα καταφέρει να πάρει το προβάδισμα του post. Μέχρι τώρα ο μόνος ουσιαστικά τρόπος για δημόσια πολιτική έκφραση ήταν η ψήφος μας, άντε και καμιά σχετική συζήτηση σε τραπέζι με συγγενείς ανάμεσα σε ψητά αρνιά με πατάτες, χωριάτικες σαλάτες και τζατζίκι, ενώ σε ιδιωτικό επίπεδο αρκούμασταν στην επίσκεψη της γειτόνισσας για καφέ στη βεράντα, στο τραπέζι με το νάιλον τραπεζομάντιλο και τη γλάστρα με το βασιλικό («Μωρή Παναγιώτα, σου ξεράθηκε το λουλούδι, ρίχτου λίγο νερό ν’ ανασάνει το έρμο»). Ξαφνικά μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσει η γνώμη μας σε πολλούς ανθρώπους, άμεσα, όπου κι αν βρίσκονται και να ανοίξουμε μεγάλους διαλόγους, άλλοτε ήρεμους άλλοτε θυμωμένους. Και αυτό ακριβώς είναι το κέρδος της Δημοκρατίας (να με συγχωρείτε, τη γράφω πάντα με κεφαλαίο δέλτα).

Σιγοβράζει όμως ταυτόχρονα κι ένας νέος «εμφύλιος», μία νέα φανατισμένη διαμάχη αντίστοιχη των «αριστερών-δεξιών» τη δεκαετία του ’80 και του ΄90. Για παράδειγμα, όταν τολμώ να αναρτήσω μια πολιτική άποψη στον τοίχο μου ελπίζοντας πως ανοίγω με τον τρόπο αυτό ακόμα έναν εποικοδομητικό διάλογο, συνειδητοποιώ πως μόλις έχω ανάψει ένα φιτίλι. Βγαίνουν τα μαχαίρια και όποιον πάρει ο χάρος. Τσακωμός. Ξεκατίνιασμα. Κόντρα για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη εξυπνάδα και ποιος θα έχει την τελευταία κουβέντα. Και κάπου εκεί, αφού ανάψουν για τα καλά τα αίματα, πέφτουν και τα unfriend (ο «έξυπνος» χρήστης ξέρει πώς να εγκαταστήσει ένα script, ένα πρόσθετο δηλαδή το οποίο τον ενημερώνει για τυχόν μεταβολές στον αριθμό των φίλων του και ποιος τις προκάλεσε, ποιος τον έβγαλε δηλαδή από τη λίστα των φίλων του). Το τελευταίο σχετικό φαινόμενο που βίωσα, ήταν με ένα δικηγόρο, σχετικά πρόσφατο διαδιακτυακό φίλο, ο οποίος βρίστηκε κανονικά με άλλο δικτυακό φίλο στον τοίχο μου -τα δυο τους βέβαια είχαν ήδη παρελθόν μεταξύ τους με unfriend ενέργειες, αλλά το έμαθα αργότερα. Επειδή λοιπόν δεν έβαλα τάξη στο διάλογο και προφανώς δεν τον υποστήριξα, με απέκλεισε! Μα γιατί; Ποτέ δεν έχω αφαιρέσει σχόλια -το θεωρώ άκρως αντιδημοκρατικό- και στην τελική γιατί να επαναφέρω την τάξη; Τι είμαι, δάσκαλος σε σχολική αίθουσα ή χωροφύλακας; Ανοιχτό δημόσιο βήμα προσφέρω -και μου προσφέρεται- οπότε ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει και ως εκ τούτου να εκθέτει τον εαυτό του κατά πώς θέλει.

Έτσι λοιπόν, αποκλεισμένος από φίλους εξαιτίας των πολιτικών μου θέσεων και απόψεων, βίωσα κι εγώ πώς είναι να τσακώνεσαι για τα πολιτικά, έζησα δηλαδή αυτό που έβλεπα να κάνει ο πατέρας μου παλιότερα και το κατέκρινα ως φανατισμό: να πιάνεται στα χέρια για τα πολιτικά και να κόβει την καλημέρα σε όποιον ψήφιζε άλλο κόμμα από το δικό του.

Ρόδα είναι η ιστορία και γυρίζει. Αν αλλάξουν τα πράγματα και μου κάνουν νέα πρόταση φιλίας (φυσικής ή ηλεκτρονικής) εκείνοι που με απέκλεισαν, θα τους αποδεχτώ. Η Δημοκρατία ξέρει να συγχωρεί.