Δυνατές φωνές με δυνατές απόψεις

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ολυμπιακός ο Πορθητής


Εν μέσω μιας νέας προεκλογικής περιόδου, ήρθε από το πουθενά η ευρωπαϊκή νίκη του Ολυμπιακού για να μας αποδείξει ότι... μπορούμε. Ότι το ‘χουμε ρε παιδί μου. 

Μας αξίζει να είμαστε στην κορυφή, πώς το λένε. Είμαστε μάγκες. Έστω και με τη νίκη μια ομάδας που -λυπάμαι που σας γκρεμίζω το όνειρο- ως επιχείρηση ούτε εθνικό χαρακτήρα έχει ούτε επίσημος εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους είναι. Κι όμως, παρουσιάζουμε και βιώνουμε τη νίκη του ως εθνική επιτυχία, ως άλωση της Πόλης, ως θρίαμβο κατά του ευρωπαϊκού εχθρού. Του εχθρού στον οποίο κάποτε εμείς δώσαμε τα φώτα και τώρα εκείνος οφείλει με τη σειρά του να μας γυρίσει την υποχρέωση. Λες και του δανείσαμε ζάχαρη και τώρα που δεν έχουμε ούτε χαμομήλι να βράσουμε, περιμένουμε να μας αγοράσει ολόκληρο σετ με καφέ, ζάχαρη, δίσκο και τα κουλουράκια δώρο. 

Συγγνώμη, ξέχασα ότι όταν ο εχθρός έτρωγε βελανίδια, εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη. Ύστερα βέβαια, αφού μπήκε στις σπηλιές και ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι του, μας ζήτησε να του στείλουμε οικοδομικά υλικά, θα έπαιρνε κι αυτός ένα δάνειο και θα έβαζε έτσι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Εμείς -κύριοι παιδί μου- του στείλαμε τα πλέον ακριβότερα με την καλύτερη εταιρεία, «Εκτελούνται μεταφοραί – Ο Λόρδος». Αμμοχάλικο είχαν δικό τους.

Τι έλεγα; Α ναι. Ξεγελαστήκαν λοιπόν οι μάζες και πίστεψαν για λίγο ότι βίωσαν μια εθνική νίκη. Όπως τότε με τη Γιουροβίζιον, που το σουηδοκοριτσάκι μας, η Χελένα, μας έφερε το τρόπαιο από το Κίεβο της Ουκρανίας με κόκκινο χαλί στρωμένο και σιδερωμένο από τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο (πού χάθηκε αυτό το παλικάρι;). Τον αμέσως προηγούμενο χρόνο ήμασταν θυμωμένοι με τον ευρωπαϊκό εχθρό γιατί δεν έβγαλε πρώτο τον Sakis στην Κωνσταντινούπολη και δεν έγινε η άλωση. Δεν πειράζει βρε παιδιά, καλή καρδιά! Ήρθε οκτώ χρόνια μετά. Όταν περιμένεις από το 1453, δεν είναι πρόβλημα να κάνεις υπομονή άλλα οκτώ χρονάκια. Την αναστύλωση της Αγια-Σοφιάς την έχουν δημοπρατήσει ήδη ή προλαβαίνω να δηλώσω συμμετοχή στο διαγωνισμό ανάθεσης Υπουργέ μου; Αξιοκρατικά πράγματα. Δε χρειάζομαι βίζα για να πάω στο Ιστανμπούλ, στην Πόλη με συγχωρείτε, έτσι δεν είναι; Κοίτα να δεις που μας κακόμαθε αυτός ο κύριος πρέσβης με τα σοκολατάκια του.

Τώρα που το σκέφτομαι, πόσο καιρό άραγε έχω να ακούσω για παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου (καλά κατάλαβες, του χώρου ο οποίος ανήκει στον Ολυμπιακό και τη Χελένα αλλά όχι στον Sakis γιατί δεν έφερε το τιμημένο) από τουρκικά αεροσκάφη (νεότερος εχθρός αυτός, πιο επικίνδυνος, έχει και F-16, όχι μόνο πηλοφόρι και μυστρί) στο Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι; Στο τελευταίο μάλιστα έκανα κι εγώ φαντάρος –δεν έχουν μόνο τα μαυρομπλουζάτα παλικάρια το προνόμιο της θητείας, λυπάμαι- κι έχω πολλές ιστορίες να σας αφηγηθώ. Εφόσον δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό λοιπόν, υποθέτω ότι ξαφνικά οι Τούρκοι μας αγάπησαν και για αυτό μας στέλνουν συνεχώς σκουρόδερμους δούρειους ίππους (σαν να αντιστράφηκε λίγο το στόρυ, εγώ θυμάμαι την Τροία να είναι απέναντι και κάτι πονηρούς τύπους να μηχανεύονται πώς θα πάρουν πίσω την κλεμμένη τους τιμή) με φουσκωτά κι εμείς, επειδή είναι πολύτιμα τα δώρα, τα μαντρώνουμε μαζικά για να μη μας φύγουν. Στάσου, μύγδαλα.

Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό η λέξη αποπροσανατολισμός. 'Ατιμε Σλήμαν, κάτι δεν έκανες καλά στις ανασκαφές και χάθηκα. Τι περίμενε κανείς, Γερμανός δεν ήσουν; Εξάλλου τους Γερμανούς μόνο τους μισούμε σε αυτή τη χώρα, αυτοί οι βάνδαλοι φταίνε για όσα περνάμε. Λογικό λοιπόν να εξοργιζόμαστε αφού τα εξώφυλλα των γερμανικών περιοδικών δείχνουν την Αφροδίτη της Μήλου σε μια κάπως, χμ, προκλητική έκφραση και το ευρωνόμισμα να σπάει πάνω στις κολόνες του Παρθενώνα. Αυτές τις κολόνες όμως τις φιλήσαμε σταυρωτά και τις στείλαμε ντελίβερι στα εξωτερικά, σωστά; Μια ομορφονιά με πολύ δυνατό κεφάλι για να μπορεί να στηρίζει ολόκληρη στέγη πήγαμε να ψάξουμε στη Νικολούλη, πώς θα μπορούσε όμως να τη βρει χωρίς να έχει δική της τηλεοπτική στέγη η γυναίκα. Τι να σου κάνει κι η Μελίνα από εκεί που είναι. Και να οι τέσσερις αδερφάδες της να κλαίνε απαρηγόρητες, και να οι εκκλήσεις να γυρίσει πίσω το κορίτσι μας. Υποψιάζομαι πως η εξαφάνισή της ήταν σκηνοθετημένη και το ‘σκασε με κάποιον στο εξωτερικό. Αν η Νικολούλη είναι η Μις Μαρπλ τότε εγώ είμαι ο Ηρακλής Πουαρώ. Χωρίς ‘μ’ ανάμεσα στις δύο πρώτες συλλαβές, ευχαριστώ.

Εξαίρεση των Γερμανών αποτελεί ο Ρεχάγκελ που θεό τον ανεβάζαμε, ήρωα τον κατεβάζαμε. Δεν τον μισήσαμε γιατί εκτός των άλλων οι τότε λεβέντες μας πήραν μεγάλο πριμ (άραγε φορολογούνται οι εθνικοί ήρωες;). Βλέπεις δεν είχαμε κρίση τόσο παλιά. Είδες, βρέθηκε κι ένας καλός Γερμανός στα εκατομμύρια των κατοίκων της σατανικής Γερμανίας. 

Επιστροφή στη μεγάλη μας νίκη και το σπουδαίο της πρωταγωνιστή. Ολυμπιακός ο Πορθητής. Ωραίο δεν ακούγεται; Να γραφτεί στα πρακτικά παρακαλώ. Θα πάρω και τα πνευματικά δικαιώματα μπας και βγάλω κανά χαρτζιλίκι. Ένα έχω να ρωτήσω μόνο. Ύστερα από το ως άνω παραλήρημα αναρωτιέμαι με ποια σημαία να βγω να γιορτάσω για την κατάστασή μας, τη γαλανόλευκη, την ερυθρόλευκη ή να φτιάξω ένα πανί με μια Καρυάτιδα να κάθεται στα πόδια του Ομήρου και να μουτζώνει τας Ευρώπας συμποσιακά;

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

«Το θέμα της Τέχνης δυσκόλεψε τους φετινούς υποψηφίους στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας»


Ποιας νεοελληνικής γλώσσας αδέρφια μου; Αυτής που γράφεται και καταγράφεται με greeklish ή της άλλης που τις λέξεις της μιλούν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χωρίς να το ξέρουν;

Στις φετινές εξετάσεις για το μάθημα της Γλώσσας, το θέμα που «έπεσε» ήταν η Τέχνη. Δόθηκε στους μαθητές μια προσέγγιση της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και τους ζητήθηκε να εκφράσουν την άποψή τους για αυτήν (όχι για την Αρβελέρ μωρέ!) -πώς φαίνονται τα αποτελέσματά της στη ζωή μας.

Ποια αποτελέσματα κύριε Υπουργέ μου. Για ποια Τέχνη μιλάτε; Ξέρουν τα 17χρονα από δαύτην; Φυσικά και όχι. Πότε την είδαν, πότε τους τη δείξατε; Στις εκδρομές στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους που το χασμουρητό πάει σύννεφο; Που τα πιτσιρίκια έχουν στο μυαλό τους πότε θα τελειώσει η ξενάγηση για να βγουν, να ανοίξουν τα κινητά τους, να μπουν στο facebook και να δουν ποιος τους έχει κάνει like; Και ύστερα να φασωθούν μεταξύ τους στο εκδρομικό λεωφορείο; Ή μήπως την είδαν στην πενταήμερη (συγγνώμη, πενθήμερη) στη Ρόδο και την Κέρκυρα, που το highlight της ήταν η βραδινή έξοδος στο club; Μα είμαστε σοβαροί;

Πόσοι μαθητές γνωρίζουν κατα πού πέφτει η Ακρόπολη, αναρωτηθήκατε ποτέ; Γνωρίζετε ότι οι περισσότεροι από αυτούς αποκαλούν τις αρχαιότητες "κοτρόνες";

Ποιος φιλόλογος ή ποιος καθηγητής Καλλιτεχνικών έφερε πραγματικά τους μαθητές του σε επαφή με έργα τέχνης; Όχι μόνο με αρχαιοελληνικά φυσικά –γιατί, κακά τα ψέματα, πρώτοι εμείς την κάναμε ύψιστη μορφή έκφρασης την Τέχνη- αλλά και με νεότερα και σύγχρονα. Ποιος μίλησε στους μαθητές για τον Άντι Γουόρχολ; Ποιος τους παρουσίασε τον Τσαρούχη; Ποιος τους ανέφερε τη συλλογή του Αλέξανδρου Ιόλα;

Αυτούς τους κακόμοιρους δημοσιοϋπαλληλάκους τους αφήνω στη μιζέρια της καταπιεσμένης τους ποίησης, να διδάσκουν Καβάφη και Ελύτη by the book. Μόνο ό,τι λένε τα εξωσχολικά. Μπλα μπλα μπλα και Άγιος ο Θεός. Μόνο την Ιθάκη διδάξτε, κι αυτήν όπως λένε οι οδηγίες.

Για ποια Τέχνη λοιπόν μιλάτε κύριε Υπουργέ μου; Την παλεύετε εκεί στο Υπουργείο; Εκτός θέματος πέσατε. Του χρόνου βάλτε θέμα για την εξέλιξη της ζωής στα νησιά Γκαλάμπαγκος. Περισσότερες πιθανότητες θα έχετε να αγγίξετε την πραγματικότητα.

Σημείωση: η φωτογραφία της ανάρτησης ελήφθη μόλις χθες σε σουηδικό πρακτορείου τύπου. Η λεζάντα γράφει: λύση προβλήματος.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Τι να γίνω όταν μεγαλώσω, μπαμπά;


Πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι αριθμοί των εισακτέων στις τριτοβάθμιες σχολές για το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013. Παράλληλα, δημοσιεύθηκε έρευνα του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης σχετικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συστημάτων 48 χωρών. Θα δούμε παρακάτω πώς αυτά τα δύο συσχετίζονται.

Από τους αριθμούς που θα παρουσιάσουμε, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς πως το Υπουργείο Παιδείας απλά «δεν την παλεύει». Εν μέσω κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας, οι ιθύνοντες του υπουργείου ζουν στην κοσμάρα τους και δεν καταλαβαίνουν πόσο αβέβαιο είναι το μέλλον μας. Όλα τα ‘χαμε στην παρούσα φάση, τα εργοστάσια μαζικής παραγωγής ανέργων μας έλειπαν.

Μην παρεξηγηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν απαξιώνω τα ελληνικά πανεπιστήμια, εξάλλου κι εγώ απόφοιτος ελληνικού πανεπιστημίου είμαι. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί σε ορισμένες σχολές των οποίων οι απόφοιτοι παραδοσιακά προορίζονται να είναι άνεργοι αφού η χώρα δεν τους χρειάζεται ή δεν μπορεί να τους απορροφήσει, να εισάγεται ο ίδιος ή και μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών κάθε χρόνο. Γιατί; Για να συσσωρεύονται όλο και περισσότεροι  στις ουρές αναμονής;

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να καταργηθούν ή να περιοριστούν η γνώση, η έρευνα η επιστήμη. Χαθήκαμε τότε! Σε ορισμένους τομείς όμως όπου εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει αντικείμενο απασχόλησης, δεν υπάρχει και λόγος να μπαίνουν άνθρωποι στη διαδικασία της κατάρτισης και μετά να ψάχνουν το δρόμο για τον ΟΑΕΔ.

Εκτός βέβαια αν αποσυνδέσουμε την εκπαίδευση από την επαγγελματική κατάρτιση και παραδεχτούμε πως θέλουμε οι Σχολές μας απλώς να βγάζουν επιστήμονες, φωστήρες, οι οποίοι δε θα έχουν καμία σχέση με την οικονομία και με την κοινωνία. Να φτιάξουμε έτσι ένα κράτος ακαδημαϊκό και ξαφνικά να ξεμισήσουμε τους αλλοδαπούς, να τους καλέσουμε όλους πίσω –με τα έξοδα πληρωμένα, εννοείται, και με μια τεράστια συγγνώμη για κόκκινο χαλί- ώστε να μας κάνουν αυτοί τις δουλειές, κι εμείς να αρκούμαστε σε φιλολογικές συζητήσεις και σε θεωρίες για το πώς και γιατί γεννήθηκε ο μάταιος τούτος κόσμος.

Ήρθε η ώρα των αριθμών για το 2012:
  • Τμήματα Νομικής Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Κομοτηνής: 1230 -ως γνωστόν, πάσχουμε από δικηγόρους, συμβολαιογράφους και λοιπούς νομικούς συμβούλους. Η εικόνα που έχω στο μυαλό μου ότι σε όποια γειτονιά και να βρεθείς σε οποιαδήποτε πόλη, θα δεις στα μπαλκόνια τουλάχιστον 2-3 ταμπέλες δικηγορικών γραφείων, μάλλον χρειάζεται update.  
  • Τμήματα Φιλολογίας, Φιλοσοφικής, Παιδαγωγικής, Ιστορίας: 2280 -επίσης ως γνωστόν, θέλεις ρε παιδί μου να κάνεις ένα ιδιαίτερο στα Λατινικά και δε βρίσκεις άνθρωπο. Και φυσικά, αφού τον βρεις, δηλώνεις το ιδιαίτερο στην εφορία, και εσύ και ο καθηγητής.
  • Τμήματα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών: 900 -το θέμα των Μηχανικών ας μην το πιάσουμε καλύτερα, έχω μια καλή ιστορία μετανάστευσης να σας πω!
  • Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης: 2200 -είμαστε διδάκτορες στην Οικονομία οι Έλληνες. Αφού έχουμε μία από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου, είπαμε να εκπαιδεύσουμε 2.200 ελληνόπουλα να βγουν έξω να την εφαρμόσουν σε τέσσερα χρόνια που θα έχουμε γυρίσει στα τάλαρα.
  • Τμήμα Ιατρικής: 770 -κι εδώ έχω πολλές ενδιαφέρουσες μεταναστευτικές ιστορίες να σας αφηγηθώ.
Τα πανεπιστήμιά μας λοιπόν (για τα ΤΕΙ ίσως μιλήσω άλλη φορά, τώρα δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο –εξάλλου το ίδιο ακριβώς πρόβλημα υπάρχει) τα καταντήσαμε εργοστάσια παραγωγής ανέργων. Γιατί πέσαμε στη μικροαστική παγίδα των 80s και των 90s ότι το παιδί πρέπει να πάει στο πανεπιστήμιο για να βρει μια καλή δουλειά. Όχι ότι μετά την ανακοίνωση των βάσεων περιμέναμε πάνω από το τηλέφωνο για να μας πάρουν όλες οι θειάδες και οι ξαφέρφες να ρωτήσουν πώς τα πήγε το παιδί και να τους πούμε φουσκωμένοι σαν παγόνια ότι πέρασε στο Τμήμα Διαχείρισης Μπιτς Μπαρ στο Άργος Ορεστικόν αλλά εμείς θα βάλουμε μέσο για να το φέρουμε στην Αθήνα γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το καμάρι μας, όχι.

Το δεύτερο σκέλος της δημοσίευσης αυτής αποτελεί η έρευνα για τη σειρά κατάταξης εκπαιδευτικών συστημάτων 48 χωρών με κριτήρια τη χρηματοδότηση, τις δημοσιεύσεις, την αλληλεπίδραση με ξένα πανεπιστήμια και τέλος τη σύνδεση των αποφοίτων με την αγορά εργασίας. Πρώτη (τυχαίο;) βγήκε η Αμερική. Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Σουηδία και την πεντάδα συμπληρώνουν ο Καναδάς, η Φινλανδία και η Δανία. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 29η θέση, μετά τη Σλοβενία και πριν από την Ιταλία.

Να σας πω και τη γνώμη μου; Η Ελλάδα θα έπρεπε, γιατί το αξίζει και έχει τεράστια πείρα, να βρίσκεται στην πεντάδα. Πολλοί από τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου έχουν βγει από ελληνικά πανεπιστήμια. Σχετικά με τους Έλληνες φοιτητές, πέρα από την εικόνα που έχουμε για αυτούς με φραπεδιά στο χέρι και τσιγάρο να αράζουν στους διαδρόμους και στα κομματικά στέκια, και παρόλο που σε όποιο θρανίο πανεπιστημίου και να καθίσεις θα βρεις γραμμένο «σκονάκι», έχουν μάθει να δουλεύουν! Να θέτουν στόχους και να τους πετυχαίνουν, για αυτό και προκύπτουν τόσο εργατικοί και επαγγελματίες όσο λίγοι στον κόσμο.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Σε έκανα unfriend, για να μάθεις!


Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε στην Ελλάδα ένα μοναδικό φαινόμενο. Πολλοί από εμάς αποκτήσαμε ένα βήμα στο οποίο μπορούμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας ελεύθερα. Το βήμα αυτό δεν είναι άλλο από το Facebook. Μη έχοντας τη δυνατότητα να δημοσιεύσουμε σε εφημερίδα ή περιοδικό, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να βιώνουμε στην πράξη την ελευθερία της έκφρασης.

Ανάμεσα σε αφιερώσεις («Στο μωράκι μου»), προβληματισμούς («Να πάω διακοπές στη Μύκονο ή στην Πάρο;»), σχόλια («Κούκλος είσαι στη φωτό, φτου σου»), ευφυολογήματα (τι να πρωτογράψω, θα εκθέσω κόσμο...) και περιττές πληροφορίες («Μόλις ήρθα γυμναστήριο»), στο Facebook μας δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξουμε και πολιτικό λόγο. Τις απόψεις μας για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τα προεκλογικά και μετεκλογικά μαγειρέματα, και όλα αυτά σε «ζωντανή μετάδοση», άμα τη εξελίξει των γεγονότων. Ένας κόσμος καλωδιωμένος μέχρι εκεί που δεν πάει. Λάπτοπ, smart phone, τηλεόραση, ραδιόφωνο και σταθερό τηλέφωνο συνδεδεμένα και έτοιμα στη γραμμή εκκίνησης για να δούμε ποιος θα καταφέρει να πάρει το προβάδισμα του post. Μέχρι τώρα ο μόνος ουσιαστικά τρόπος για δημόσια πολιτική έκφραση ήταν η ψήφος μας, άντε και καμιά σχετική συζήτηση σε τραπέζι με συγγενείς ανάμεσα σε ψητά αρνιά με πατάτες, χωριάτικες σαλάτες και τζατζίκι, ενώ σε ιδιωτικό επίπεδο αρκούμασταν στην επίσκεψη της γειτόνισσας για καφέ στη βεράντα, στο τραπέζι με το νάιλον τραπεζομάντιλο και τη γλάστρα με το βασιλικό («Μωρή Παναγιώτα, σου ξεράθηκε το λουλούδι, ρίχτου λίγο νερό ν’ ανασάνει το έρμο»). Ξαφνικά μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσει η γνώμη μας σε πολλούς ανθρώπους, άμεσα, όπου κι αν βρίσκονται και να ανοίξουμε μεγάλους διαλόγους, άλλοτε ήρεμους άλλοτε θυμωμένους. Και αυτό ακριβώς είναι το κέρδος της Δημοκρατίας (να με συγχωρείτε, τη γράφω πάντα με κεφαλαίο δέλτα).

Σιγοβράζει όμως ταυτόχρονα κι ένας νέος «εμφύλιος», μία νέα φανατισμένη διαμάχη αντίστοιχη των «αριστερών-δεξιών» τη δεκαετία του ’80 και του ΄90. Για παράδειγμα, όταν τολμώ να αναρτήσω μια πολιτική άποψη στον τοίχο μου ελπίζοντας πως ανοίγω με τον τρόπο αυτό ακόμα έναν εποικοδομητικό διάλογο, συνειδητοποιώ πως μόλις έχω ανάψει ένα φιτίλι. Βγαίνουν τα μαχαίρια και όποιον πάρει ο χάρος. Τσακωμός. Ξεκατίνιασμα. Κόντρα για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη εξυπνάδα και ποιος θα έχει την τελευταία κουβέντα. Και κάπου εκεί, αφού ανάψουν για τα καλά τα αίματα, πέφτουν και τα unfriend (ο «έξυπνος» χρήστης ξέρει πώς να εγκαταστήσει ένα script, ένα πρόσθετο δηλαδή το οποίο τον ενημερώνει για τυχόν μεταβολές στον αριθμό των φίλων του και ποιος τις προκάλεσε, ποιος τον έβγαλε δηλαδή από τη λίστα των φίλων του). Το τελευταίο σχετικό φαινόμενο που βίωσα, ήταν με ένα δικηγόρο, σχετικά πρόσφατο διαδιακτυακό φίλο, ο οποίος βρίστηκε κανονικά με άλλο δικτυακό φίλο στον τοίχο μου -τα δυο τους βέβαια είχαν ήδη παρελθόν μεταξύ τους με unfriend ενέργειες, αλλά το έμαθα αργότερα. Επειδή λοιπόν δεν έβαλα τάξη στο διάλογο και προφανώς δεν τον υποστήριξα, με απέκλεισε! Μα γιατί; Ποτέ δεν έχω αφαιρέσει σχόλια -το θεωρώ άκρως αντιδημοκρατικό- και στην τελική γιατί να επαναφέρω την τάξη; Τι είμαι, δάσκαλος σε σχολική αίθουσα ή χωροφύλακας; Ανοιχτό δημόσιο βήμα προσφέρω -και μου προσφέρεται- οπότε ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει και ως εκ τούτου να εκθέτει τον εαυτό του κατά πώς θέλει.

Έτσι λοιπόν, αποκλεισμένος από φίλους εξαιτίας των πολιτικών μου θέσεων και απόψεων, βίωσα κι εγώ πώς είναι να τσακώνεσαι για τα πολιτικά, έζησα δηλαδή αυτό που έβλεπα να κάνει ο πατέρας μου παλιότερα και το κατέκρινα ως φανατισμό: να πιάνεται στα χέρια για τα πολιτικά και να κόβει την καλημέρα σε όποιον ψήφιζε άλλο κόμμα από το δικό του.

Ρόδα είναι η ιστορία και γυρίζει. Αν αλλάξουν τα πράγματα και μου κάνουν νέα πρόταση φιλίας (φυσικής ή ηλεκτρονικής) εκείνοι που με απέκλεισαν, θα τους αποδεχτώ. Η Δημοκρατία ξέρει να συγχωρεί.